Feestje in het ziekenhuis

Of hoe van een nood een deugd gemaakt kan worden.

Vandaag is het dan eindelijk zover. 'Wakker blijven, zolang als je kunt.' Niet noodzakelijk tot morgenochtend, niet noodzakelijk een vast aantal uren maar het liefst minimaal 3 uur langer dan normaal.

Hoelaat ik normaal ga slapen? Goh, hier in het ziekenhuis uiterlijk een uur of negen. Het is saai, de dagen zijn redelijk vermoeiend en de omgeving geeft een eenzaam gevoel. Thuis is dat toch dikwijls een ander verhaal. De klok durft dan met een aflevering Weeds, How I met your mother, Sleepy Hollow... toch al snel richting middernacht of verder te tikken.

Dus met het oog op een goed onderzoeksresultaat zou ik graag de 3 of de 4 zeker in de klok willen zien komen. Met mijn nachtbrakerzus en Olivier erbij moet dat wel lukken. Ik ga proberen een weerslag te geven van hoe mijn gemoed is en verloopt in de loop van de komende 24 uur. Voor jullie, voor mezelf en voor de neuroloog.

20:14: de steun en toeverlaat zijn eten halen en de sfeer bij mij is optimistisch.

20:32: ik ben al ruim een half uur alleen en de vermoeidheid begint zich kenbaar te maken. De honger zal daar iets mee te maken hebben. Daar zijn ze, en de vermoeid verdwijnt direct voor een deel! :)

22:15: De pizza is op, enkele potjes Ligretto zijn gespeeld. Nu gaan we over naar Boon to be wild. Met de kerstmuziek op de achtergrond is de vermoeidheid goed de baas te blijven.

23:40: Hoewel mijn ogen nog niet dichtvallen merken vooral Carien en Olivier op dat mijn reactievermogen daalt. Ook de lijnen op mijn EEG zouden wijzen op een andere hersenactiviteit. Zelf voel ik me wat afweziger.

01:30: Middernacht is al even gepasseerd. Het geeuwen is aanwezig. Vanwege de hoge mate van inlevingsvermogen steken we elkaar aan en ben ik niet de enige met kleine ogen.

01:40: Steun en toeverlaat gaan even een luchtje scheppen terwijl de nachtverpleging mijn hoofd nog eens controleert. Zit alles nog goed vast en gaan alle signalen nog goed door naar de elektroden. Het was nodig nadat ik een draadje, niet de elektrode, losgepeuterd had.

03:25: Carien is naar het bed verhuisd voor een aflevering House. Olivier en ik hebben onze eerste ronde Carcassonne reiseditie van de nacht afgerond. Als ik begin te praten merk ik dat mijn stem duidelijk in slaapkamermodus is geraakt. Al met al vind ik dat ik nog behoorlijk functioneer. Wel merk ik een fysieke behoefte naar mijn bed te hebben. Een verandering van positie enzo. Voor het eerst ook echt heimwee naar huis. Naar mijn eigen bed, zetel, dingetjes.  Maar bovenal de eigen douche en keuken. En Olivier natuurlijk.
Tevens merk ik dat mijn mond droger is. Ik heb meer dorst en ook mijn maag geeft een wat misselijk gevoel. Hetzelfde wat ik soms heb bij het opstaan na een late nacht. Onafhankelijk van wel of geen drankje.

4:20: Carien is in slaapmodus en Olivier en ik vinden het een slim besluit om het tweede beschikbare bed de kamer in te laten rijden. Het wat minder moderne bed zorgt even voor wat stress bij mij. De vermoeide kant van mij kant even niet zo makkelijk overweg met het feit dat de bedrand niet maar voor de helft omhoog kan. 

Olivier en ik nemen afscheid. En ik heb het moeilijk. Omdat ik moe ben en bijgevolg emotioneel speelt de heimwee nog grotere parten en wil ik gewoon naar huis. Eenmaal weg kruip ik bed en kan ik niet direct de slaap vatten. Het andere bed, de vermoeidheid en het afscheid hebben blijkbaar toch nog voor wat onrust gezorgd. En alsof dat niet genoeg is komt daarbovenop nog eens tot vier keer toe de nachtverpleging binnen om mijn hoofd te controleren, corrigeren, elastiekje uit mijn haar te trekken en mijn kussen nat te maken. (Het zal inmiddels 5 uur zijn)

7:50: Het ontbijt is er! Of ik koffie wil. Ik antwoord dat ik thee wil en dat ik die zo wel op zal drinken. En dat ik ook zo wel het bed uit kom. Terwijl ik nog in ontwaakmodus ben (ik heb immers nog geen 3 uur geslapen) komt Big Brother mijn kamer in: Leonieke, opstaan. Waarop ik door hetzelfde audiokanaal aan het plafond  chagrijnig antwoord dat ik bezig ben. 

Inmiddels is ook Carien wakker en begeven we ons langzaam naar de ontbijttafel. En terwijl we onze witte boterhammen met schuddebuiken verorberen komt de onderhoudsploeg binnen: het tweede bed wordt weggehaald, het overblijvende opnieuw opgemaakt. Alles wordt weer schoongemaakt en dat is dat. 

10:06: Mijn dopjes zijn nagekeken, bijgesloten en herlijmd. Carien kijkt lekker naar House want door de mist is ze nog even genoodzaakt te blijven hangen. En ik sluit voor hier de blog af. Vandaag is het weekend voorbij. De witte jassen werken weer. Het is dus spannend wie er vandaag weer langs zal komen. Als ik goed heb begrepen komt vandaag de professor langs. 
Hoe ik er fysiek aan toe ben? Ik heb rechts vooraan hoofdpijn, een droge mond en ben misselijk. Zelf merk ik nog niet direct iets van de aanvallen maar hopelijk staat er wel al iets van op het EEG. En ik ben moe, uiteraard ben ik gewoon moe!

Reacties

Populaire posts